Cześć.
Pozwolicie że coś o sobie opowiem?
Świetnie! Zaczynamy.

Jestem najnormalniejszą z 12-letnich dziewczyn (poza tym że mam dyslekcję nie ma we mnie nic dziwnego)

Zapewne nie miałabym tak wielkiej szansy na rozpoczęcie mojej przygody z końmi gdybym nadal
żyła w Polsce. Tak, to prawda. Nie mieszkam w Polsce.
Mieszkam na dalekiej północy mroźnej Skandynawii nad pięknym (i zimnym) jeziorem.
Mieszkamy w małym miasteczku a tak dokładnie to w centrum tego małego miasteczka.

Ledwie się wyjedzie dalej poza tereny miasta (które jest bardzo małe) jest wieś i dlatego jest to piękne miejsce na posiadanie konia.
A ponieważ miejsce na konia jest piękne konia posiadam.

Choć na naszym arabku częściej jeździ moja siostra ja też mam swój udział w jego historii.
Sprzątam mu i czasami jeżdzę.
Konik jest troszkę ironiczny. Pytacie co mam na myśli to mówiąc? Odpowiem wam.

Jego imię brzmi Courageux co oznacza "dzielny" po francusku. Jednak sam koń jest strasznie tchórzliwy.
Boi się nawet siodła, ogłowia czy derki  (to nie żart)
Jednak jego największym strachem jest to że ktoś na niego wsiądzie. Strasznie się boi momentu wsiadania.
Próbuje nawet czasami uciekać.

Jednak dzięki treningowi i pomocy ze strony profesjonalnych trenerów mój koń jest zdatny do jazdy.
Naprawdę go kocham.

Nie jest to jeszcze koniec naszej historii bo ona cały czas trwa dalej. Mam nadzieję że nie przyniesie nam więcej nieszczęść.